Saranan Salleh
ADA beberapa perkara yang mungkin tidak menarik perhatian orang ramai tentang Bajet 2010 baru-baru ini. Pertama ialah perubahan pusat latihan pegawai awam INTAN kepada sebuah pusat latihan antarabangsa.
Dengan ini INTAN akan meluaskan skop latihan kepada lebih luas lagi bidang dan lebih ramai lagi tenaga pengajar daripada pelbagai institusi dan universiti antarabangsa.
Nama-nama Universiti seperti Stanford, Harvard, Carnegie Mellon, Wharton School of Finance misalnya dari Amerika Syarikat dan INSEAD, IMEDE dari Eropah terbayang sebagai universiti yang terkenal di dunia. Selalunya mereka yang menjadi tenaga pengajar di universiti-universiti tersebut terdiri daripada mereka yang mempunyai pengalaman luas dalam sesuatu industri.
Di sinilah rancangan untuk mendedahkan pegawai kerajaan terhadap pengalaman dalam sektor swasta melalui perlekatan dengan syarikat-syarikat milik kerajaan (GLCs). Ia adalah suatu langkah yang wajar dalam usaha melengkapkan pengalaman pegawai-pegawai kerajaan.
Pengalaman ini diharap akan meningkatkan produktiviti amnya. Hanya dengan meningkatnya produktiviti sahaja pendapatan boleh meningkat.
Dalam suatu rancangan televisyen tidak lama dahulu, hos program Hujah melahirkan kesangsian beliau tentang bagaimana pendapatan boleh ditingkatkan di negeri-negeri seperti Kelantan.
Peningkatan pendapatan membabitkan cara baru dalam melakukan sesuatu kerja. Kalau dilihat industri-industri yang ada sekarang, banyak yang masih lagi terikat dengan cara penghasilan yang lama, berteknologi lama sedangkan banyak cara baru telah pun diperkenalkan.
Dalam bidang perkilangan misalnya, loncatan kepada rantaian nilai yang lebih tinggi misalnya memerlukan pengeluaran berasaskan teknologi baru. Banyak produk kita yang dieksport ke negara jiran yang kemudiannya dibungkus dan dilabel olehnya dan dinyatakan sebagai produk hasil negara tersebut.
Dengan melakukan pembungkusan dan pelabelan produk tersebut di negara sendiri, kita sudah menjual barang tersebut dengan harga yang lebih tinggi seterusnya melonjak kepada nilai rantaian yang lebih tinggi.
Kunci kepada lonjakan ke tahap rantaian nilai yang lebih tinggi ialah teknologi dan kemahiran tenaga pekerja di sesebuah negara. Mungkin sebagai langkah untuk meningkatkan kefahaman kepada teknologi baru ini perlu latihan atau latihan semula.
Ramai yang masih menyangka bahawa pelabur asing akan datang melabur sekiranya kos tenaga pekerja rendah. Hakikatnya kalau kita melihat negara-negara yang telah beralih kepada teknologi tinggi, mereka menerima jumlah nilai pelaburan asing lebih tinggi daripada negara yang mempunyai tenaga pekerja bergaji rendah.
Ertinya pelaburan asing akan melabur di mana saja mereka boleh membuat keuntungan dan sekiranya kita masih terikat dengan cara lama kita akan ditinggalkan oleh mereka yang sudah beralih kepada teknologi tinggi atau di rantaian nilai yang lebih tinggi.
Lihat saja dalam bidang bioteknologi, pelbagai perkara boleh dilakukan termasuk Genetically Modified Foods (GMO) seperti buah tomato yang terlindung daripada ulat perosak atau timun yang lebih kerap berbuah. Malahan kita melihat hari ini pelbagai jenis cantuman tanaman boleh dilakukan untuk meningkatkan hasil dan mutu.
Makanan laut kita pernah diharamkan pengimportannya oleh negara-negara Kesatuan Eropah disebabkan aktiviti penghasilan daripada ternakan kepada pengeksportan tidak mematuhi piawaian negara-negara tersebut. Ertinya tidak bersih.
Di sinilah pendidikan dan pendedahan kepada teknologi dan ilmu pengetahuan baru penting dan beban melengkapkan tenaga pekerja ini tidak terletak di atas bahu kerajaan sahaja. Malahan sektor swasta memainkan peranan yang tidak kurang pentingnya.
Ketua-ketua pekerja wajar dihantar untuk latihan keluar negara atau pakar-pakar dalam bidang teknologi masa depan ini dibawa ke sini untuk membimbing pekerja tempatan. Latihan untuk pelatih ini penting supaya menerima kesan penggandaan pekerja yang terlatih.
Rantaian nilai (value chain) bukannya usaha mengurangkan kos tetapi di setiap peringkat aktiviti penghasilan sesuatu produk atau barang, nilai produk tersebut meningkat.
Dalam bidang pertanian misalnya perisian yang mampu memberi arahan untuk penyiraman dan pembajaan tanaman boleh memastikan hasil keluaran yang lebih baik. Air yang digunakan yang dianggap "air mati" kalau dipasangkan peralatan yang boleh "menghidupkan" air tersebut, nescaya hasilnya akan lebih tinggi mutunya.
Perkara yang penting dalam rantaian nilai yang lebih tinggi ialah mutu. Produk pertanian wajar dibungkus dan ditandakan dengan kemas dan baik supaya kebersihannya sentiasa terjamin dan tidak terlambak seperti yang terdapat di Pasar Chow Kit. Keadaan pasar tersebut begitu kotor dan mengaibkan sebagai sebuah negara yang ingin berganjak kepada prasarana kelas satu.
Rantaian nilai bukan sahaja dikaitkan dengan pengeluaran di kilang sahaja tetapi membabitkan juga rantaian bekalan dan pengedaran (supply and distribution chain). Ertinya hubungan antara pengeluar dan pengguna mampu dikurangkan dengan penyusunan semula keseluruhan aktiviti yang membabitkan bekalan dan pengedaran supaya lebih cekap.
Keseluruhan aktiviti tersebut perlu dilihat dan di mana perlu orang tengah dikelolakan semula atau dimansuhkan sama sekali. Misalnya syarikat Federal Express (FedEx) begitu terkenal dengan sistem penyuraian mereka untuk menampung keperluan seluruh dunia. Begitu juga syarikat terkenal WalMart yang memiliki sistem bekalan dan pengedaran terbaik di kalangan syarikat-syarikat runcit. Kesemua anak Sam Walton, pengasas WalMart adalah bilionaire.
Bagi perusahaan pondok di kampung-kampung suatu revolusi berasaskan penyelidikan dan pembangunan secara berkelompok mampu memberikan input yang berguna kepada pengeluar. Agensi-agensi yang sedia ada seperti MARDI, FAMA boleh digabungkan dalam unit R&D tersebut supaya kepakaran yang ada boleh dikongsi bersama beberapa pengeluar.
Pokoknya, unit ini pergi keluar dan mencari (go out and seek) dan tidak menunggu pengeluar perusahaan pondok ini datang mencari mereka. Inilah konsep pemasaran yang boleh diamalkan oleh agensi-agensi kerajaan yang mempunyai peranan untuk meningkatkan lagi produktiviti negara.
Kedua mungkin ramai tidak terbayang apakah impak daripada pemasangan Sistem Jalur lebar Kelajuan Tinggi yang bernilai lebih RM11 bilion ke seluruh negara. Dengan meningkatnya penembusan jalur lebar daripada 27 peratus sekarang kepada sasaran 50 peratus tahun hadapan, pusat-pusat penyelidikan dan pembangunan di kampung-kampung bakal mendapat manfaat daripada pelbagai jenis maklumat yang boleh diakses.
Di sinilah selaku tanggungjawab sosial korporat, syarikat-syarikat milik kerajaan boleh sama-sama menaja pusat-pusat ini supaya terus berkembang dan berkesan kepada masyarakat.
DATO' SALLEH MAJID ialah bekas Presiden Bursa Saham Kuala Lumpur (kini Bursa Malaysia)
Kredit : Utusan Malaysia, 31 Oktober 2010
Comments
Post a Comment