RABU lalu semasa sesi soal jawab selepas ceramah yang saya sampaikan kepada pegawai-pegawai kanan kerajaan tentang cabaran ekonomi semasa, seorang peserta wanita telah bertanya;
kenapa orang kita apabila dinyatakan tentang sesuatu kelemahan, mereka sama ada tidak mahu mengakui atau menerima ataupun menafikannya.
Beliau dengan beberapa orang pegawai lain pernah membuat lawatan sambil belajar ke Singapura pada suatu masa dan melihat cara pengurusan dan pengawalan beberapa sistem yang berkaitan dengan penyampaian perkhidmatan kepada rakyat. Mereka melihat betapa berkesan dan cekap pelaksanaan dan penguatkuasaan yang dijalankan di sana.
Balik ke sini beliau telah membangkitkan kepada ketua-ketua beliau dalam suatu forum tentang apa yang dilihat beliau tentang perancang bandar, kemudahan awam yang disediakan, perkhidmatan pengangkutan dan pelbagai perkara lain yang perlu dalam memberi perkhidmatan kepada rakyat terutama sekali dari sudut reka bentuk bandar yang memudahkan orang ramai.
Reaksi yang beliau terima ialah "Oh kita tidak boleh bandingkan diri kita dengan Singapura" kerana cara mereka lain dan macam-macam lagi alasan yang diberikan yang pada beliau tidak mengakui kelemahan kita dan tidak mahu menerima hakikat yang kita perlu melakukan sesuatu untuk meningkatkan tahap kecekapan sistem penyampaian awam kita.
Saya diminta memberi komen tentang perkara ini. Jawab saya memang betul. Ada di kalangan penjawat awam kita yang bertaraf pengurus sentiasa dalam alam penafian (constant self-denial). Kalau kita lihat laporan Dayasaing Dunia (World Competitiveness Report 2009) kita dapati Malaysia dari kedudukan ke 21 jatuh ke tangga 24 daripada 134 negara.
Dalam huraian 12 Tunggak Utama yang dijadikan panduan, kita hanya mendapat skor di bawah 10 pada suatu faktor sahaja iaitu Kecanggihan Perkhidmatan Kewangan. Lain-lain perkara seperti Pendidikan Rendah dan Tinggi, Institusi Prasarana dan lain-lain semuanya pada angka dua puluhan ke atas sehingga pendidikan mencapai tahap 43.
Daripada segi kemahiran, Laporan Bank Dunia 2009 menyelitkan kajian yang dibuat oleh Yusuf dan Nabeshima pada 2009 yang antara lain menyenaraikan kemerosotan dan kenaikan jenis-jenis kemahiran pada tahun 2007 berbanding 2002.
Misalnya Kecekapan Bahasa Inggeris jatuh daripada skor 47.5 pada 2002 kepada 16.5 pada 2007, Kemahiran Komunikasi Profesional jatuh daripada skor 14 pada 2002 kepada 6.4 pada 2007.
Sementara itu Kemahiran Teknologi Maklumat meningkat daripada 4.1 kepada 20.4, Kreativiti/Inovasi meningkat daripada 4.1 kepada 10 dan Kemahiran Teknikal/Profesional meningkat daripada 3.2 kepada 18.0. Bukanlah semuanya malang tetapi banyak yang perlu diperbaiki lagi.
Pada ceramah tersebut, bila ditanya tentang apa peranan sektor awam, saya menyatakan antara lain penjawat awam harus mengamalkan budaya atau pendekatan pemasaran iaitu mengenal pasti pelbagai golongan rakyat dan pelbagai jenis keperluan atau kehendak.
Untuk itu mereka perlu turun padang dan tidak menunggu di pejabat sahaja untuk menerima laporan bila ada sesuatu yang tidak kena. Misalnya jangan tunggu dihebahkan di televisyen waktu berita nasional tentang sesuatu rintihan rakyat barulah hendak bertindak.
Hutan sudah ditebang oleh pembalak haram baru hendak bertindak. Sungai yang airnya dijadikan bekalan minuman oleh berjuta rakyat tercemar dengan sisa toksik dan sisa binatang dihebahkan dalam media barulah kelam-kabut jabatan yang berkenaan.
Mereka yang memerlukan khidmat masyarakat misalnya disuruh isi borang ini dan borang itu baru boleh dapat bantuan, sedangkan keadaan mereka sudah daif sekali. Sesebuah jabatan awam yang ada kaitan dengan perkhidmatan wajar melihat semula segala prosedur yang membebankan rakyat dan dilakukan perubahan yang sepatutnya.
Banyak prosedur dan peraturan yang ada sekarang sudah wujud beratus tahun dan boleh dianggap sesetengahnya peraturan purba. Saya menarik perhatian peserta kepada apa yang dilakukan oleh sesetengah jabatan/kementerian yang berorientasikan pemasaran seperti Filem Negara, Kementerian Kesihatan dan Jabatan Pengangkutan Jalan. Iklan yang dibentangkan mengenalpasti masalah utama yang berkaitan dengan jabatan tersebut dan memberi peringatan yang wajar.
Jabatan awam juga patut memberi peluang kepada cadangan pekerja, tidak kira bagaimana pelik sekali pun cadangan yang diberikan bukan setakat menyediakan peti cadangan yang tidak pernah dilihat.
Setiap cadangan mestilah disertakan dengan nama dan jabatan supaya dapat dibuat susulan. Bagi cadangan yang baik diberikan pengiktirafan dengan diberikan hadiah. Amalan ini digunakan oleh syarikat Toyota, sebuah syarikat automatif yang tercekap sekali di dunia.
Dengan cara ini mereka yang inovatif dan kreatif dapat disaring supaya idea-idea mereka dapat diteliti dan dilaksanakan kalau munasabah.
Hasrat kita untuk mencapai negara berpendapatan tinggi, kita perlu melonjak daripada pendapatan purata sekarang iaitu sebanyak AS$8 ribu kepada AS$17 ribu barulah dianggap kategori negara pendapatan tinggi. Tidak ada jalan lain selain menceburi bidang inovasi dan kreativiti, bidang ekonomi pengetahuan untuk kita membuat lonjakan itu.
Suatu kajian tentang arah aliran Matematik dan Sains antarabangsa di kalangan kanak-kanak berumur 13 tahun bagi Taiwan, Hong Kong, Singapura, Korea dan Malaysia pada tahun-tahun 1999, 2003 dan 2007 menunjukkan Malaysia jatuh daripada tangga 16 pada tahun 1999 kepada tangga 20 pada tahun 2007 untuk Matematik. Bagi Sains pula daripada tangga 22 pada tahun 1999 kepada tangga 20 pada 2003 dan 21 pada 2007.
Sementara Korea kekal di tangga 2 daripada tahun 1999 hingga 2007 dan Singapura kekal di tangga 1 untuk Sains dan 3 untuk Matematik. Nampak sangat kita teruk. Inilah kunci untuk meningkatkan tahap kemajuan negara kita pada anak-anak muda kita.
Apa jua keputusan yang telah dibuat tentang kajian Matematik dan Sains diharap tidak akan memburukkan lagi keadaan kerana konsep pemasaran ialah mendengar detik dan nadi pengguna, kalau tidak kita sama-sama akan menerima akibatnya.
DATO' SALLEH MAJID ialah bekas Presiden Bursa Saham Kuala Lumpur (kini Bursa Malaysia)
Kredit : Utusan Malaysia, 21 November 2009
kenapa orang kita apabila dinyatakan tentang sesuatu kelemahan, mereka sama ada tidak mahu mengakui atau menerima ataupun menafikannya.
Beliau dengan beberapa orang pegawai lain pernah membuat lawatan sambil belajar ke Singapura pada suatu masa dan melihat cara pengurusan dan pengawalan beberapa sistem yang berkaitan dengan penyampaian perkhidmatan kepada rakyat. Mereka melihat betapa berkesan dan cekap pelaksanaan dan penguatkuasaan yang dijalankan di sana.
Balik ke sini beliau telah membangkitkan kepada ketua-ketua beliau dalam suatu forum tentang apa yang dilihat beliau tentang perancang bandar, kemudahan awam yang disediakan, perkhidmatan pengangkutan dan pelbagai perkara lain yang perlu dalam memberi perkhidmatan kepada rakyat terutama sekali dari sudut reka bentuk bandar yang memudahkan orang ramai.
Reaksi yang beliau terima ialah "Oh kita tidak boleh bandingkan diri kita dengan Singapura" kerana cara mereka lain dan macam-macam lagi alasan yang diberikan yang pada beliau tidak mengakui kelemahan kita dan tidak mahu menerima hakikat yang kita perlu melakukan sesuatu untuk meningkatkan tahap kecekapan sistem penyampaian awam kita.
Saya diminta memberi komen tentang perkara ini. Jawab saya memang betul. Ada di kalangan penjawat awam kita yang bertaraf pengurus sentiasa dalam alam penafian (constant self-denial). Kalau kita lihat laporan Dayasaing Dunia (World Competitiveness Report 2009) kita dapati Malaysia dari kedudukan ke 21 jatuh ke tangga 24 daripada 134 negara.
Dalam huraian 12 Tunggak Utama yang dijadikan panduan, kita hanya mendapat skor di bawah 10 pada suatu faktor sahaja iaitu Kecanggihan Perkhidmatan Kewangan. Lain-lain perkara seperti Pendidikan Rendah dan Tinggi, Institusi Prasarana dan lain-lain semuanya pada angka dua puluhan ke atas sehingga pendidikan mencapai tahap 43.
Daripada segi kemahiran, Laporan Bank Dunia 2009 menyelitkan kajian yang dibuat oleh Yusuf dan Nabeshima pada 2009 yang antara lain menyenaraikan kemerosotan dan kenaikan jenis-jenis kemahiran pada tahun 2007 berbanding 2002.
Misalnya Kecekapan Bahasa Inggeris jatuh daripada skor 47.5 pada 2002 kepada 16.5 pada 2007, Kemahiran Komunikasi Profesional jatuh daripada skor 14 pada 2002 kepada 6.4 pada 2007.
Sementara itu Kemahiran Teknologi Maklumat meningkat daripada 4.1 kepada 20.4, Kreativiti/Inovasi meningkat daripada 4.1 kepada 10 dan Kemahiran Teknikal/Profesional meningkat daripada 3.2 kepada 18.0. Bukanlah semuanya malang tetapi banyak yang perlu diperbaiki lagi.
Pada ceramah tersebut, bila ditanya tentang apa peranan sektor awam, saya menyatakan antara lain penjawat awam harus mengamalkan budaya atau pendekatan pemasaran iaitu mengenal pasti pelbagai golongan rakyat dan pelbagai jenis keperluan atau kehendak.
Untuk itu mereka perlu turun padang dan tidak menunggu di pejabat sahaja untuk menerima laporan bila ada sesuatu yang tidak kena. Misalnya jangan tunggu dihebahkan di televisyen waktu berita nasional tentang sesuatu rintihan rakyat barulah hendak bertindak.
Hutan sudah ditebang oleh pembalak haram baru hendak bertindak. Sungai yang airnya dijadikan bekalan minuman oleh berjuta rakyat tercemar dengan sisa toksik dan sisa binatang dihebahkan dalam media barulah kelam-kabut jabatan yang berkenaan.
Mereka yang memerlukan khidmat masyarakat misalnya disuruh isi borang ini dan borang itu baru boleh dapat bantuan, sedangkan keadaan mereka sudah daif sekali. Sesebuah jabatan awam yang ada kaitan dengan perkhidmatan wajar melihat semula segala prosedur yang membebankan rakyat dan dilakukan perubahan yang sepatutnya.
Banyak prosedur dan peraturan yang ada sekarang sudah wujud beratus tahun dan boleh dianggap sesetengahnya peraturan purba. Saya menarik perhatian peserta kepada apa yang dilakukan oleh sesetengah jabatan/kementerian yang berorientasikan pemasaran seperti Filem Negara, Kementerian Kesihatan dan Jabatan Pengangkutan Jalan. Iklan yang dibentangkan mengenalpasti masalah utama yang berkaitan dengan jabatan tersebut dan memberi peringatan yang wajar.
Jabatan awam juga patut memberi peluang kepada cadangan pekerja, tidak kira bagaimana pelik sekali pun cadangan yang diberikan bukan setakat menyediakan peti cadangan yang tidak pernah dilihat.
Setiap cadangan mestilah disertakan dengan nama dan jabatan supaya dapat dibuat susulan. Bagi cadangan yang baik diberikan pengiktirafan dengan diberikan hadiah. Amalan ini digunakan oleh syarikat Toyota, sebuah syarikat automatif yang tercekap sekali di dunia.
Dengan cara ini mereka yang inovatif dan kreatif dapat disaring supaya idea-idea mereka dapat diteliti dan dilaksanakan kalau munasabah.
Hasrat kita untuk mencapai negara berpendapatan tinggi, kita perlu melonjak daripada pendapatan purata sekarang iaitu sebanyak AS$8 ribu kepada AS$17 ribu barulah dianggap kategori negara pendapatan tinggi. Tidak ada jalan lain selain menceburi bidang inovasi dan kreativiti, bidang ekonomi pengetahuan untuk kita membuat lonjakan itu.
Suatu kajian tentang arah aliran Matematik dan Sains antarabangsa di kalangan kanak-kanak berumur 13 tahun bagi Taiwan, Hong Kong, Singapura, Korea dan Malaysia pada tahun-tahun 1999, 2003 dan 2007 menunjukkan Malaysia jatuh daripada tangga 16 pada tahun 1999 kepada tangga 20 pada tahun 2007 untuk Matematik. Bagi Sains pula daripada tangga 22 pada tahun 1999 kepada tangga 20 pada 2003 dan 21 pada 2007.
Sementara Korea kekal di tangga 2 daripada tahun 1999 hingga 2007 dan Singapura kekal di tangga 1 untuk Sains dan 3 untuk Matematik. Nampak sangat kita teruk. Inilah kunci untuk meningkatkan tahap kemajuan negara kita pada anak-anak muda kita.
Apa jua keputusan yang telah dibuat tentang kajian Matematik dan Sains diharap tidak akan memburukkan lagi keadaan kerana konsep pemasaran ialah mendengar detik dan nadi pengguna, kalau tidak kita sama-sama akan menerima akibatnya.
DATO' SALLEH MAJID ialah bekas Presiden Bursa Saham Kuala Lumpur (kini Bursa Malaysia)
Kredit : Utusan Malaysia, 21 November 2009
Comments
Post a Comment